(ما زمانی ب فکر خدایمان می اُفتیم که دلمان ترکی بردارد.*) روزها گذشت و گنجشک با خدا هیچ نگفت. فرشتگان سراغش را از خدا گرفتند و خدا هر بار به فرشتگان اینگونه میگفت:"می آید":من تنها گوشی هستم که غصه هایش را میشنود.ویگانه قلبی ام که درهایش را در خود نگه میدارد. و سر انجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست. فرشتگان چشم به لبهایش دوختند،گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود:با من بگو از آنچه سنگینی سینه توست. گنجشک گفت:"لانه کوچکی داشتم،آرامگاه خستگی هایم بود و سر پناه بی کسی ام. تو همان را هم از من گرفتی.سکوتی در عرش طنین انداز شد. این طوفان بی موقع چه بود؟چه میخواستی از لانه ی محقرم؟ کجای دنیا را گرفته بود؟سنگینی بغض راه کلامش را بست. فرشتگان همه سر به زیر انداختند.خدا گفت:"ماری در راه لانه ات بود. خواب بودی.باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند.آنگاه تو از کمین مار پر گشودی گنجشک خیره در خدایی خدا مانده بود.خدا گفت:"و چه بسیار بلاها که به واسطه ی محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام برخواستی." اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی در درونش فرو ریخت.های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد.* (حتما همشو بخونین و نظر بدین.چون من برا این پستا زحمت کشیدم) (حـــتما هـــمشو بـــخونین) الــو*...الــــو*...ســــلام* کـــــسی اونــــجا نیـــــست؟*؟*؟*؟*؟ مــــگه اونــــجا خـــونه خــــدا*نیــــست*؟ پــــس چــــرا کســـی جــــواب نمـــــیده*؟ یِهـــــو یــــه صـــدای مهـــربون!*...مثـــل اینــــکه صـــدای یـــه فــــرشتس. بــــله،بــــا کــــی کـــــار داری کــــوچــــولـــــو*؟ خـــــدا هــــست*؟بـــاهـــاش قـــــرار داشـــتم*...قــــول داده امـــشب جــــوابمو بـــده.* بــــگو مــــن مــــیشنوم.*کــــودک مـــتعجب پــــرسید*:مــــگه تــــو خــــدایی*؟ مــــن بـــا خـــــدا کــــار دارم*... هــــرچی مــــیخوای بـــه مـــــن بــــگو،قــــول مــــیدم بـــه خــــدا بــــگم.* صــــدای بـــــغض آلــــودش آهــــسته گفــــت*:یــــعنی؛خــــدام منــــو دوســــت نــــداره*؟ فرشــــته ســــاکت بــــود*.بعــــد از مـــکثی نچــــندان طــــولانی*:نـــه خــــدا خیـــلی دوســـت نداره*. مــــگه کــــسی مــــیتونه تــــورو دوســـت نــــداشته بـــاشه*؟ بــــلور اشـــکی کــه در چـــشماش حـــلقه زده بــــود، بـــا فشــــار بغـــض شکـــست و بــــر روی گــــونه اش غـــلتید و بــا هـــمان بغـــض گفــت*: اصـــلا اگـــه نگـــی خـــدا* بــــاهام حــــرف بــــزنه گـــــریه میـــــکتما*... بــــعد از چــــند لــــحظه هـــیاهـــوی ســـکوت؛ بـــگو زیــــبا بــــگو*.هــــر آنــــچه را کــــه بــــر دل کـــوچکـــت ســـنگینی میـــکند بــــگو*...دیــــگر بغــــض امـــانش را بـــریده بـــود بـــلند بــــلند گـــریه کــــردو گفــــت*:خــــدا جــــون خــــدای مــــهربون*،خــــدای قـــــشنگم مـــــیخواستم بـــــهت بــــگم تــــــورو خـــــدا نــــذار بـــــزرگ شــــم تــــورو خـــــدا*...چــــرا*؟ایــــن مـــــخالف تـــــقدیره *.چــــرا دوســــت نـــداری بـــــزرگ شـــی*؟آخــــه خــــدا مــــن تـــو رو خــــلی دوســـت دارم،قــــد مــــامــــانم*.ده تــــا دوســـتت دارم*. اگــــر بــــزرگ شــــم نکــــنه مثــــل بـــــقیه فرامــــوشت کــــنم*؟ نــــکنه یـــادم بــــره کـــه یـــه روزی بـــــهت زنــــگ زدم*؟ نــــکنه یــــادم بــــره هــــرشب بـــاهات قــــرار داشـــتم*؟ مثــــل بقــــیه کـــه بــــزرگ شـــدن و حــــرف مــــنو نمی فـــــهمن*. مـــثل بــــقیه کـــه فــــکر می کــــنن مـــن الــــکی میگـــم بـــا تـــو دوســـتم*. مــــگه مــــا بــــا هـــم دوســـت نیـــستیم*؟ پــــس چـــرا کســـی حــــرفمو بـــاور نــــمیکنه*؟ خــــدا*چــــرا بـــــزرگا حـــــرفاشون سخت ســخته*؟ مـــــگه اینـــطوری نمــــیشه بـــاهــات حــــرف زد*؟... خــــدا* پــــس از تــــمام شــــدن گـــــریه ی کــــودک*:آدم،مــــحبوب تــرین مــــخلوق مــــن*...چـــه زود خــــاطراتش رو بـــه ازا بـــزرگ شـــدن فــــراموش مــــکنه*... کــــاش هــــمه مــــثل تـــو جـــای خــــواسته های عـــجیب مـــن رو از خـــودم طـــلب مـــیکردن تـــا تــــمام دنــــیا در دســـتشان جـــا میـــگرفت*. کــــاش همـــه مــــثل تـــو مـــرا بـــرای خـــودم و نـــه بــــرای خـــودخواهی شـــان می خـــواستند*.دنـــیا بـــرای تـــو کـــوچک اســـت*... بیـــا کـــه بـــرای هـــمیشه کـــوچک بمـــانی و هـــرگز بـــزرگ نـــشوی کـــودک کـــنار گـــوشی تـــلفن،درحـــالی کـــه لـــبخند بــر لـــب داشــت در آغـــوش خـــدا بـــه خـــواب فــــرو رفــــت*.
نسیمی که به تو روز را مژده میدهد زنی است که در چشمان اش آفتاب روشنی برق میزند ویا شاید دختری است که او را با گل های قالی ایرانی زینت بسته اند خنکای خوشبوی شهریور ردی بر بستان هایش میگذارد هنگامی که میان مژگان ات میلرزد.
der himmel eine blaue weide die wolken gewoben lieder die lichtalgen in den augen dasecho der empfindungen rote knospen sind die vogel schnabel die in gesangen aufbluhen
اون منم که عاشقونه شعر چشماتو میگفتم... هنوز خیس میشه چشمام وقتی یاد تو می افتم... هنوز میای تو خوابم تو شبای پر ستاره... هنوز میگم خدایا کاشکی برگرده دوباره...
اوه اوه الان پیدام میکنه...
واااا خدا مرگم بده،ریــــــــــــخت/...
عاشقی دد بردیه که من گرفتارش شدم...
وااااایی از خجالت آب شدم...
ایششش،چمنا هم چمنای قدیم...
جون من یه عکس دیگه بنداز،این تن بمیره...
فقد جون خودتون نظر بذارین چون خیلی براشون زحمت کشیدم/// ــ عشق را خلوت شب
طوطیم اندر قفس اما دلم پیش شماست، گر قفس را بشکنم پرواز من سوی شماست
فراموش شدنی نیستند آنان که با خط مهر بر قلبمان حک شدند حتی اگر دورن... ... .
دو چیز بهترینند:گریستن از سر شوق، خندیدن از ته دل...
گاهی وقتها،به او میگویم:دوستت دارم. اما،او پرده ی بندگی را از چشمانم ربوده. نمیتوانم حتی نمیتوانم فکرش را هم کنم که او مرا پس زده. آخر من فکر میکردم تنها کسی در این دنیای زشت و زیبا هستم که او را با خلوص قلب پرستش میکنم.اما،حالا گاهی پیش خودم فکر میکنم و به خودم میگویم:نه،او تو را زیاد دوست ندارد.اما،حالا عمری است که از من گذشته اما،حالا میفهمم که او چقدر مرا تحسین میکند.ما انسان ها یاد گرفتیم اورا به عنوان پناهگاه خود برگزینیم. اما،گاهی این پناهگاه از آن چه هست بیشتر به ما پناه میدهد. گاهی از آن چه هست بیشتر مارا تحسین میکند. گاهی از آن چه هست بیشتر مارا دوست میدارد. و گاهی...
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
راز سکوت را نمنم اشک میداند و غم تنهایی
ــــــــــــــــ
ــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
| Design By : LoxTheme.com |
بهترین نوع حکمرانی،سلطنت بر قلبهاست/